"Şu an burada olmam gerekiyordu." cümlesini körü körüne kadercilikten biraz farklı görüyorum. Bazen öyle bir an yaşıyorum ki; kafamın içindeki hayali bir yapbozun eksik parçası tamamlanıyor adeta. Ya da öyle bir an geliyor ki; orada fazlayım. Göze batıyorum, simetriyi ve dengeyi bozuyorum. Çok net bir his olmaya başladı bu bende. Ha bir de bu konu var bak. Yıllar geçtikçe hislerim ya çok keskin ya da çok flu. Fakat ne istediğini bilmemek değil, hislere ulaşamamaktan bahsediyorum. Keskin olanların da adı üstünde, yakındakine zarar.