Aslında hep yazdım. Kısa kısa, uzun uzun, içli veya komik, hisli veya beton gibi, birine veya dünyaya, kağıda veya beynime... Yazmak hep güzeldi. Söz uçtu, yazı kaldı. Sadece söz uçsa iyi hatta, her şey uçtu sözlerle yıllar içinde. Var mı elinde tutabilen? Ya da ellerinizde tuttuklarınız siz elinizde tuttuğunuz için mi elinizde? Mesela bıraksanız da orada dururlar mı? 

Hep bu sahip olma dürtüsüne geliyor sanki konu. Uzun zamandır en içimde, kendime karşı verdiğim bir mücadele olarak görüyorum. Farkındayım, bana ait değil. Ben doğanın içinde bir parçaysam, ben dahil her şey aslında doğaya ait iken hiçbir şeye sahip olamam. Hiçbir şey benim olamaz. Sahip olma dürtümü anlama dürtüsüyle değiştirmeye çalışıyorum. Görüp anladıkça zaten hiçbir şeyin aslında kendine veya bir diğerine ait olmadığının farkına varır insan.